Month: June 2017

เป็นสวนที่มีนามเต็มว่า “สวนสาธารณะเฉลิมพระเกียรติสมเด็จพระศรีนครินทราบรมราชชนนี” หรือที่ประชาชน ทั่วไปเรียกกันว่า “สวนหิน” เนื่องจากบริเวณสวนเต็มไปด้วยหินงอกที่ผุดขึ้นมาจากบริเวณเชิงเขาหินปูน ซึ่งมีหลากหลายรูปร่างและขนาดชวนจินตนาการไปต่างๆ นานากินอาณาบริเวณกว้างถึง 200 ไร่จากพื้นที่ของสวนทั้งหมด 600 ไร่ โดยหลายคนมักจินตนาการหินเหล่านี้เป็นรูปร่างของสัตว์ชนิดต่างๆ เช่น รูปเสือ สิงโต ปลา ปลาวาฬ แรด ไดโนเสาร์ ฯลฯ นอกจากการชมกองหินรูปร่างชวนสนุกนึกแล้ว คุณยังจะได้เห็นต้นกาญจนิกา อันเป็นไม้พื้นถิ่นของประเทศไทยที่มีมากในจังหวัดกาญจนบุรี และพันธุ์ไม้ชนิดนี้ได้กลายเป็นต้นไม้ประจำสวนไปโดยปริยาย สำหรับสวนสมเด็จพระศรีนครินทร์แห่งนี้นั้น เปิดอย่างเป็นทางการเมื่อวันที่ 31 มกราคม พ.ศ.2531 โดยสมเด็จพระเจ้าพี่นางเธอ เจ้าฟ้ากัลยานิวัฒนา กรมหลวงนราธิวาสราชนครินทร์ เสด็จเป็นประธานเปิดสวน เพื่อเป็นที่ศึกษาความรู้เรื่องพรรณไม้และธรรมชาติ ให้กับประชาชนที่สนใจทั่วไป

เมื่อโลกได้เข้าสู่สังคมอาเซียนเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ที่นี่จึงเปรียบเสมือนเป็นห้องสมุดแห่งการเรียนรู้ ทางด้านวัฒนธรรมไทยและอาเซียน นำเสนออัตลักษณ์ทางวัฒนธรรมที่หลากหลาย คล้ายคลึงและโดดเด่น สะท้อนให้เห็นถึงรากเหง้าทางวัฒนธรรมร่วมกัน จากประวัติศาสตร์และภูมิปัญญาของผู้คน ที่อาศัยอยู่ในภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ โดยใช้เทคโนโลยีอันทันสมัยด้วยระบบมัลติมีเดีย เพื่อให้ผู้ชมเข้าใจได้ง่าย และเพลิดเพลินไปกับการเดินชมพื้นที่ต่างๆ ทั้ง 6 โซน ประกอบด้วย

วัดโอกาสหรือวัดโอกาสศรีบัวบาน เป็นวัดเก่าแก่คู่เมืองนครพนมและเป็นที่ประดิษฐานพระติ้วและพระเทียมพระพุทธรูปแฝดอันศักดิ์สิทธิ์ ซึ่งเป็นที่เคารพนับถือของชาวนครพนมมาแต่โบราณ นอก จากนี้ภายในโบสถ์ยังมีภาพจิตรกรรมที่สวยงามน่าชมด้วย สิ่งน่าสนใจภายในวัด ได้แก่พระติ้วและพระเทียม เป็นพระพุทธรูปปางมารวิชัยสององค์ที่มีพุทธลักษณะเหมือนกันทุกประการ แกะสลักจากไม้ตะเคียน ขนาดหน้าตักกว้าง 39 ซม. สูง 60 ซม. ประดิษฐานในบุษบกทรงปราสาทที่ตั้งอยู่ด้านหน้าพระประธานในโบสถ์ พระเทียมอยู่ทางขวามือของพระประธาน ส่วนพระติ้วอยู่ทางซ้ายพระติ้วและพระเทียมมีประวัติความเป็นมาที่น่าสนใจ กล่าวกันว่าเป็นพระพุทธรูปที่มีมาแต่ครั้งอาณาจักรศรีโคตรบูรกำลังรุ่งเรืองในสมัยพระเจ้าศรีโคตรบูรหลวง พระองค์ทรงให้ขุดเรือโกลนเพื่อใช้เป็นเรือพระที่นั่ง เมื่อขุดเรือสำเร็จแล้ว จึงเคลื่อนเรือ ลงสู่แม่น้ำโขง โดยใช้เครื่องทุ่นแรงที่เป็นไม้หมอนกลมเล็กจำนวนหลายท่อนวางเป็นแนวใต้ท้องเรือ เพื่อช่วยชักลากเรือให้เคลื่อนไปสะดวกยิ่งขึ้น แต่ขณะเรือเคลื่อนมาถึงไม้หมอนท่อนหนึ่งซึ่งเป็นไม้ติ้วก็ไม่สามารถเคลื่อนต่อไปได้ ทั้งไม้หมอนนั้นก็กระเด็นออกไป การชักลากเรือต้องใช้ความพยายามอยู่นานจึงนำเรือลงสู่แม่น้ำได้สำเร็จ เชื่อกันว่า หมอนไม้ติ้วนั้นเป็นพญาไม้ซึ่งมีเทวดาสิงสถิตอยู่ พระเจ้าศรีโคตรบูรหลวงจึงโปรดให้นำไปแกะสลักเป็นพระติ้ว เมื่อวันอังคาร เดือน 7 แรม 8 ค่ำ ปีกุน ตรงกับ พ.ศ. 1327 แล้วจัดพิธีสมโภชเป็นพระมิ่งเมืองนครศรีโคตรบูรต่อมาในสมัยพระเจ้าขัติยวงศาบุตรามหาราชกษัตริย์องค์ต่อมา ได้เกิดไฟไหม้ในหอพระติ้ว ชาวบ้านไม่สามารถนำพระติ้วออกมาได้ จึงคิดกันว่าพระติ้วคงจะไหม้ไปในกองเพลิง พระเจ้าขัติยวงศาฯ จึงโปรดให้นำไม้มงคลมาแกะสลักเป็นพระพุทธรูปขึ้นแทนพระติ้ว พระพุทธรูปองค์ใหม่นี้เหมือนพระติ้วองค์เดิมไม่ผิด เพี้ยน ในเวลาต่อมาได้พบพระติ้วองค์เดิมในลำน้ำโขง พระเจ้าขัติยวงศาฯ จึงทรงอัญเชิญมาประดิษฐานคู่กับพระติ้วองค์ใหม่ซึ่งมีพระนามใหม่ว่าพระเทียมนับแต่นั้นมา